Eerste echte week ziekenhuis

Zo, na een weekje op de vrouwenchirurgie te hebben gestaan is Karen gelukkig toch best wel weer aan het Afrikaanse ziekenhuisleventje gewend.
Vorige week waren Lil en ik van Mwanza weer terug naar Sengerema gegaan, op de ferry al in een bus gestapt die ons naar het ziekenhuis zou brengen. Mensen hier weten al dat wanneer ze Mzungus op weg naar Sengerema zien, dat ze in het ziekenhuis werken. Overvolle bus natuurlijk en op een gegeven moment zag ik dat Lillian een superschattig kind op schoot had. Zij wist niet van wie het kind was, het werd nl. gewoon in haar schoot geplant. Ik vond het ergens wel vreemd dat Lillian iets minder enthousiast reageerde op het kind, maar het is me later duidelijk geworden waarom. Kinderen hier dragen nl. geen luiers, en een rit van 2.5u zonder te plassen is toch iets te lang voor een peuter, juist ja...

Elke keer is het transport van en naar de ferry richting Mwanza toch een groot avontuur, de eerste keer was nl. achterin een pick up (met backpacks) samen met 20 andere mensen. Toch is het wel fijn dat je fijngeplet wordt en er niet uit kan vallen, aangezien de wegen erg slecht zijn door de grote hoeveelheid regen. Gister hadden we nl. een gratis ritje gefikst richting ferry, in een landrover waar maar 2 andere mensen inzaten incl. de driver. Dan merk je heel goed hoe moeilijk het is nog redelijk te blijven zitten terwijl je rijdt.

In het ziekenhuis was de afgelopen week nog een Amerikaanse orthopeed Carl en zn vrouw Linda. Echt superaardige mensen, en hij laat je echt veel doen tijdens operaties. Ik heb zelfs al lopen klussen en hameren op een knie, vind het nog steeds wel apart...
Donderdagavond waren we uitgenodigd voor een diner bij hun thuis, erg lekker en ze hebben echt een relaxed huisje man! Het schijnt dat er wel es co's in dat huisje hebben gewoond... Misschien moeten we ff slijmen bij Sister Marie Jose, de co-opleider hier.

De afdeling runnen gaat me steeds beter af, er liggen zo ongeveer 30 tot 35 patienten op de afdeling. Soms 2 in 1 bed, veel gynaecologische problemen, veel erg vieze en stinkende wonden, botbreuken, amputaties etc.
Deze week was er een vrouw van mn afdeling overleden, ze kreeg sochtends van de Sister te horen dat haar been er morgen afgaat, dat wordt hier echt ff tussen neus en lippen door verteld. Vanaf dat moment had ze het opgegeven, het ging meteen veel slechter met haar, ze had er duidelijk geen zin meer in en de volgende ochtend kregen we te horen dat ze die nacht is overleden. Zou een mens zn eigen dood psychisch kunnen introduceren danwel versnellen?
Gister was ik met Lillian gaan kijken naar een keizersnee, een prematuur kindje was geboren, 27 weken oud, ze deed het nog redelijk in het begin, maar de mogelijkheden hier om het kind in goede condtie te houden zijn hier minimaal. Het kind is snachts overleden, toch jammer...

Ik blijf zeker nog een weekje op de vrouwenchirurgie, mijn doel voor de komende week: swahili bijspijkeren, zou wel fijn zijn als ik zelf met de patienten zou kunnen communiceren, of is dat te idealistisch gedacht?

O ik heb wat fotoos op deze site gezet, onder het kopje FOTOOS. Ik zal es kijken of ik wat fotoos op mn andere site kan zetten nu

karenlow.mijnalbums.nl

FOR THE NON-DUTCHIES:

Sorry, time is limited for today. I put some photos on this site, just click on fotoos.
I'll try to put some photoos on my other site

karenlow.mijnalbums.nl