'The talking bag'

Vorige week mijn tweede en laatste weekje kinder gehad. Op maandag dacht ik wel visite te kunnen lopen op de andere kamers. Ik wilde nog op supervisie wachten, maar omdat er niemand kwam, besloot ik maar vast te beginnen. Ik was halverwege toen Marie Jose, de co-assistentenopleider, gillend binnenkwam: This is MY WARD, you should do the other rooms. Start all over again! Oeps... Toen maar met haar mee de visite gedaan, wel interessante en ernstigere gevallen: tumoren, ondervoeding, chronisch zieken. De rest van de week me beziggehouden met dezelfde kamers als vorige week.
Wat me nog steeds tegenstaat is de doodvaststellen bij iemand, helemaal bij kinderen! Gelukkig heb ik maar 2 doden meegemaakt tijdens mijn 2 weken. De overleden kinderen worden overigens gewoon weer op de rug van de moeder gebonden, met een doek over het hoofd. Je zit wel vaker kinderen op de rug met doek erover, vooral als het wat kouder is. Ze gaan met het openbaar vervoer mee naar huis, laten niet weten dat ze een lijkje bij zich hebben, want voor lijken moet je meer betalen in het openbaar vervoer..... Toch luguber.
Afgelopen week was er ook een kind die het niet goed deed. De rontgenfoto zag er niet goed uit, kindje lag er slecht bij, dus ik haastig op zoek naar supervisie voor meer advies. Omdat er die dag een flying doctor was geland, was iedereen druk bezig met hem. Na verwoede zoekpogingen en telefoontjes, had ik de afdelingsarts zover gekregen dat ie toch wel zo snel mogelijk naar de afdeling moest komen. Om er vervolgens op de afdeling achter te komen dat het kindje net is overleden. Zuur... Achteraf werd me verteld dat het kindje sowieso wel zou overlijden, ze was op volle medicatie en ze hadden geen verdere mogelijkheden daar om haar te helpen. Toch ergens wel fijn te horen dat niet iemand onnodig is overleden door mijn onkunde.

Verder vermaak ik me hier prima met de studenten hier, we worden vaak uitgenodigd te gaan eten bij hun, en mee uit te gaan. Omdat de regels op de campus vrij streng zijn en ze rond 21.30u weer terug moeten zijn, zaten we van de week op een doordeweekse dag voor 20.00u al aan de Konyagi (sterke drank), hmmmm niet teveel bij nadenken haha.

Zaterdags hebben we Han en Sonja, twee co’s die ook in Tanzania zitten, opgehaald in Mwanza. Ze kwamen een kijkje nemen in Sengerema en het ziekenhuis. Zondags zijn we naar een tradional healer geweest, een soort van kruidendokter. Ik was helemaal benieuwd naar hoe zij de diagnose stellen en patienten behandelen, en ik heb het antwoord gekregen: ze maken gebruik van een pratende zak! Jaja, het is me nog steeds niet helemaal duidelijk hoe het met die zak zit, want op dat moment konden we de zak niet zien. Maar die zak stelt dus de diagnose en vertelt welke behandeling de patienten nodig hebben. Ik zeg: Doe mij zo’n zak! Zes jaar studie voor niks gedaan;)!
Maar goed, het was wel leuk om het gezien te hebben. Ze hebben er ook afdelingen, dwz kleine ronde donkere Afrikaanse hutjes met patienten erin. Een van de traditional healers was ervan overtuigd dat ze ook suikerziekte en kanker kunnen genezen, iets wat ons nog steeds niet goed lukt. Hij had ook al hele idealistisch ideeen over een eigen afdeling binnen het ziekenhuis zodat de reguliere en de traditional health care beter kunnen samenwerken. Zit wat in, maar in hoeverre ik het moet geloven...

Ik wil voorlopig geen afdeling meer runnen, vanaf nu richt ik me vooral op kleine dingetjes als fysiotherapie, counseling voor HIV/AIDS, tuberculose-kliniek, outreach, polikliniek etc. Wordt vervolgd.......



FOR THE NON-DUTCHIES

Last week was my second and last week at childrens ward. On Monday I wanted to see the other rooms with other problems. Since I couldn’t find any doctor, I decided to start on my own. I’d seen half of the patients already when I heard a voice screaming: This is MY WARD, you should do the other rooms! Start all over again!!! That was my headsupervisor, oops... So the rest of the morning we did the wardround together, very interesting and serious cases like tumours, malnutrition and chronic illness.
What I still don’t like about my job is to certify the death of a patient, especially with children! Luckly I only had 2 deaths during the time I was there. The dead bodies of the children are tied up at the back of the mother, so they can take them by public transport to home. They put a kanga (a printed african cloth) over the head of the child, but it’s something I often see, especially when it’s cold. In dalla dalla’s (busses) they don’t let the people know they carry a dead body otherwise they have to pay more money for the transport. So next time I see a baby all wrapped up and tied at the back of the mom, I will think twice...
Last week I wanted some advice for a child. She didn’t do well, and the Xray was very bad aswell. But that day there was a flying doctor in our hospital, so all the doctors were very busy with him. After much searching and many phonecalls, I finally got the doctor of the ward and told him to come quickly to the ward. But by the time I got back to the ward, the child had just died... Later on, the doctor told me there was nothing more I could do for the child, she was admitted in the hospital in a bad condition already, she was on full medication and oxygen, the possibilities to cure her were limited. Somehow I felt a bit relieved when he told me that, just the thought that no one died unnecessarily because of my lack of experience and knowledge.

Life is still treating me fine, I continue having fun with the students. They often invite us for dinner at the campus, we go out together, even on weekdays. The rules at the campus are very strict, they have to be inside the gate at around 9.30PM, so we were kinda force to drink as early as possible right? So here we were, drinking Konyagi (spirit), before 8PM on a weekday! Ah well, life is too sweet;)!

This weekend we picked up Han and Sonja, 2 student-doctors who were doing their internship in Tanzania as well. They wanted to have a look in Sengerema and the hospital. On Sunday we went to a traditional healer, some alternative healer who works with herbs. I was very curious about the way they work, how they make a diagnosis, how they treat the patients. Well, I found the answer: it’s all about The Bag! Yes, they use a special bag that TALKS, that makes the diagnosis, and tells the traditional healer what the treatment should be. I was so curious about this bag, but unfortunately they couldn’t show me the bag for some reason... Well, I should have known about this bag 6 years ago, before I started with my medicine study;)!
Anyway, I enjoyed the afternoon. It was nice to see how it looked like, this special traditional hospital thing. They even have wards, small round dark african huts with one or two patients in it.

For the upcoming days-week I won’t be working on a ward, I would like to see some other things like physiotherapy, the HIV/AIDS clinic, the Tuberculosis clinic, outreach, out patient department etc.